Pogórze Przemyskie, które od południa otaczają Góry Sanocko Turczańskie, od północy i zachodu graniczy z Pogórzem Dynowskim, od północnego wschodu graniczy z Pogórzem Hermanowickim (Solon i in., 2018) jest miejscem wyjątkowo urokliwym, wolnym od natłoku turystów, z pięknymi krajobrazami opustoszałych wiosek i wsi, widokowymi połoninkami, malowniczą doliną rzeki Wiar i jej dopływów. To tu możemy zwiedzać najstarszą cerkiew w Polsce, zobaczyć ruiny największej twierdzy czy też odpocząć nad rzeką.
Swoją wycieczkę zaczynamy u stóp Gór Sanocko – Turczańskich, skąd wyruszamy samochodem w dolinę rzeki Wiar. Pomiędzy wsią Trzcianiec a Wojtkową skręcamy w drogę w kierunku Grąziowej. Początkowo trasa biegnie dość wygodnym i nowym asfaltem, by zmienić nieco nawierzchnię na mniej równą z biegiem kilometrów. Po drodze podziwiamy krajobraz Zespołu Użytków Ekologicznych Grąziowa, gdzie pośrodku łąk rosną domowe jabłonie, grusze i czereśnie, które najpiękniej wyglądają w maju, gdy są w pełni rozkwitu. Na otwartych przestrzeniach możemy dostrzec wiele drapieżnych ptaków, z uwagi na dogodne dla nich miejsca do polowania na małe gryzonie. Warto również przyglądać się krzewom, tj. tarnina i głóg, gdzie można dostrzec m.in. pokląskwę czy gąsiorka. Użytki ekologiczne chronią pozostałości ekosystemów, zachowują unikatowe siedliska oraz chronią miejsca przebywania i rozrodu dzikich zwierząt. Warto, więc co jakiś czas zatrzymać się po drodze, bo może uda nam się zaobserwować jakiś ciekawy okaz czy to flory czy fauny polskiej.
Po dotarciu do dawnej wsi Trójca w dalszą drogę ruszamy w kierunku Jamnej Górnej przez dawną wieś Jamna Dolna. W dolinie potoku Jamninka, pośród wielu zbiorowisk drzew owocowych odpoczywamy i podziwiamy piękny krajobraz, cieszymy się względną ciszą, jaka tu panuje i czekamy na na jakąś ciekawą ornitologiczną obserwację. Z uwagi na ich brak ruszamy dalej, po drodze mijając kępy drzew owocowych i pomników przyrody o ciekawych imionach np. Gerda, Lorelei czy Nock.
Dzień jest upalny, nad wodą najlepsze miejsca są już dawno zajęte, udajemy się, więc na spacer do lasu w masyw Suchego Obycza. Doliną Niemiecką, gdzie prowadzi nas żółty szlak, idziemy nieśpiesznie, by w miejscu, gdzie szlak skręca zacząć wspinać się ku górze. Szlak na początku maja jest dość mało uczęszczany, stąd też przebijamy się przez podrost bukowy. Na wschodnich zboczach podziwiamy rosnącego w kępach żywca cebulkowego, którego w zależności od stanowiska, kwiaty miały barwę od blado różowej po różową. Niewymagającym szlakiem, z kilkoma przeszkodami terenowymi, docieramy na szczyt Suchy Obycz (617 m n.p.m.). Na drogę powrotną wybieramy wariant poza szlakiem, drogę leśną. Niestety, drogi leśne dawno nie były użytkowane i chcąc nie chcąc brodziliśmy w błocie oraz w potoku Kamionka. Na szczęście Tomasz jest biegły w wyszukiwaniu dobrej drogi, w końcu doprowadza nas do szutrowej, suchej nawierzchni, skąd już niecałe 2 km do miejsca, gdzie kończy się nasza piesza wycieczka.
W Polsce panuje pandemia, restauracje są pozamykane, najlepszy obiad, zatem to taki, który sam sobie przyrządzisz. Naszym celem staje się znalezienie odpowiedniego miejsca na ognisko. Nad rzeką Wiar jest kilka dogodnych miejsc, wszystkie już okazują się być zajęte. Nie poddajemy się i w mało uczęszczanej części znajdujemy miejsce do odpoczynku i zagrzania kiełbasek. W czasie obiadu udaje nam się obserwować zimorodki, które połyskując niczym klejnoty przelatują nam przed oczyma.
