Na terenie Polski najwyższym szczytem tych mało znanych gór jest Jawornik (909 m n.p.m.) zaliczany do Diademu Gór Polski. Góry Sanocko – Turczańskie położone są na północ od Bieszczad i na południe od Pogórza Przemyskiego, tworzy je szereg rusztowych pasm przedzielonych dolinami górskich potoków. Jednym z nich są Góry Słonne, których nazwa wskazuje na bogactwo tych ziem w średniowieczu, nie mniej słynne i dochodowe niż Wielickie żupy. Warzona tu sól gościła na wielu stołach, a ostatnie regularne jej pozyskiwanie miało miejsce w latach okupacji. Inne bogactwa tych ziem można podziwiać do teraz, między innymi studnię oleju skalnego.
Góry Słonne objęte są ochroną w ramach Parku Krajobrazowego Gór Słonnych. Główną cześć Parku stanowią lasy, w Parku utworzono 9 rezerwatów przyrody, między innymi odwiedzony przez nas Rezerwat Polanki, który chroni naturalną buczynę karpacką. Elementami wyróżniającymi ten rezerwat jest unikatowa rzeźba terenu, źródła wód mineralnych oraz piaskowe ostańce, m.in. Mały Kamień.
Rusz się z domu, podpowiada zdrowy rozsądek po świątecznym, wielkanocnym śniadaniu, natomiast myśli krążą wokół talerza z pysznymi ciastami, gorącej herbaty, ciepłego koca i zaległej książki do przeczytania. Po krótkiej walce z myślami postanawiamy wyruszyć na spacer, do lasu za domem. Las na zboczach Gór Sanocko – Turczańskich u stóp których położone są zabudowania wsi Bykowce jest bardzo ciekawy, z wieloma atrakcjami przyrodniczymi po drodze. Około 10 minut zajmuje nam dojście do ścieżki w lesie, gdzie został utworzony Rezerwat Polanki. W rezerwacie wytyczona została ścieżka dydaktyczna, którą polecam na niedzielne spacery i nie tylko. Po zboczeniu z trasy ścieżki dydaktycznej możemy odnaleźć miejsce, gdzie znajdowała się kopalnia ropy naftowej za czasów okupacji. Miejsce to nie jest niestety oznaczone i znane zapewne jest tylko mieszkańcom. Na miejscu czerpiemy do małego słoiczka ropę, ale uwaga, ropa jest już nie tylko w studni i słoiczku, ale też na dłoniach czerpiącego, jak się później okazuje, wcale nie jest tak łatwo się jej pozbyć ze skóry dłoni. Dalsza wycieczka po zboczach gór, ze słoiczkiem zaczerpniętego oleju skalnego skupiona jest już na poszukiwaniu wiosny, w ten jakże zimowy i śnieżny dzień. Wśród białego puchu udaje nam się wypatrzyć stanowisko wawrzynka wilczełyko, opadające od ciężaru śniegu fioletowe kwiaty żywca gruczołowatego oraz cebulicy dwulistnej. W planach mamy jeszcze dojście do bogatego stanowiska śnieżycy wiosennej w Sanoku – Olchowcach, udajemy się więc dalej leśnymi ścieżkami do niebieskiego szlaku, zwanego Szlakiem Ikon. Na szlaku tym drogowskazy prowadzą nas pod Mały Kamień i dalej do Sanoka, gdzie ma zakończyć się nasza wycieczka. Po drodze napawamy się pięknem dobrze nam już znanej przyrody karpackiej, by na koniec podziwiać skąpane w płatkach śniegu kwiatostany śnieżycy wiosennej, której zdjęcia znajdziecie pod linkiem >>klik<<
